Ενσυναίσθηση
Η Αναγνώριση των Συναισθημάτων των Παιδιών -Ενσυναίσθηση (Εθνικό και Καποδιστριακό Πανεπιστήμιο Αθηνών- εξ αποστάσεως εκπαίδευση)
4:18 μ.μ.Πρόγραμμα Συμπληρωματικής εξ Αποστάσεως Εκπαίδευσης
Το Κέντρο Επαγγελματικής Κατάρτισης του Εθνικού και Καποδιστριακού Πανεπιστημίου Αθηνών σας καλωσορίζει στο Πρόγραμμα Συμπληρωματικής εξ Αποστάσεως Εκπαίδευσης και συγκεκριμένα στο εκπαιδευτικό αντικείμενο “Η Αναγνώριση των Συναισθημάτων των Παιδιών - Ενσυναίσθηση”.
Το πρόγραμμα αποτελεί μία εισαγωγή στις βασικές αρχές και στο βασικό τρόπο εφαρμογής της ενσυναίσθησης, της δυνατότητας δηλαδή αναγνώρισης και κατανόησης των συναισθημάτων των παιδιών ως πυρήνα μια νέας παιδαγωγικής με ουσιαστικά οφέλη.
Αίτηση συμμετοχής μπορούν να υποβάλλουν:
*απόφοιτοι ΑΕΙ και ΑΤΕΙ της ημεδαπής και της αλλοδαπής
*απόφοιτοι δευτεροβάθμιας εκπαίδευσης με συναφή ενδιαφέροντα με το αντικείμενο
ΤΟ ΠΡΟΓΡΑΜΜΑ ΑΦΟΡΑ ΚΑΙ ΓΟΝΕΙΣ ΠΟΥ ΕΠΙΘΥΜΟΥΝ ΝΑ ΒΕΛΤΙΩΣΟΥΝ ΤΗ ΣΧΕΣΗ ΜΕ ΤΑ ΠΑΙΔΙΑ ΤΟΥΣ
Η αίτηση συμμετοχής υποβάλλεται ηλεκτρονικά, μέσω της ιστοσελίδας http://elearn.elke.uoa.gr. Η αποδοχή ή η απόρριψή της αίτησης συμμετοχής ανακοινώνεται στον υποψήφιο εκπαιδευόμενο ατομικά μέσω ηλεκτρονικού ταχυδρομείου.
Για λεπτομέρειες ακολουθήστε το σύνδεσμο
https://elearn.elke.uoa.gr/show_programs.php?catID=all&prID=563&utm_source=facebook&utm_medium=cpc&utm_campaign=FB_Ensynaisthish
via |
Η υπέροχη προσπάθεια ενός μπαμπά να κρύψει
την αγωνία και το φόβο του, μετατρέποντας παράλληλα τη σκληρή καθημερινότητα σε
ένα διασκεδαστικό παιχνίδι για το παιδί του.
Μεγαλώσαμε με γονείς που συχνά κατηγορούμε
για το «κατοχικό σύνδρομο». Στην ουσία για το άγχος που μεταφέρεται από γενιά
σε γενιά για μία επώδυνη κατάσταση πείνας, ανασφάλειας, αγωνίας που πέρασαν οι
Έλληνες μεγαλύτερης ηλικίας. και που τώρα με τον ένα ή τον άλλο τρόπο ζούμε κι
εμείς. Μια ανασφάλεια που άθελα μας μεταφέρεται στα παιδιά. Μέσα από τις
ανοιχτές τηλεοράσεις, τις συζητήσεις με τους γειτόνους, κουβέντες του τύπου
«φάε τώρα όλο το φαΐ γιατί θα πεινάσουμε»!!
Δεν μπορώ να ξέρω τι θα συμβεί σε λίγες
μέρες, ξέρω όμως τι είναι αυτό που μεταδίδω τώρα στα παιδιά. Και που ακόμη κι
αν όλα ξεπεραστούν η φοβία θα έχει αφήσει ίχνη.
Τα παιδιά έχουν πολύ ευαίσθητες
συναισθηματικές κεραίες και «απορροφάνε» την αγωνία μας ακόμη κι αν δε μιλάμε
μπροστά σε αυτά. Κι έτσι μπορούν να φανταστούν τα χειρότερα.
Για να μπορέσει όμως ο γονιός να μεταφέρει
ηρεμία, πρέπει πρώτα να την έχει κατακτήσει ο ίδιος. Δεν είναι εύκολο, αλλά
εφικτό. Ο τρόπος ίσως αλλάζει για τον καθένα αλλά το αποτέλεσμα είναι το ίδιο.
Βρίσκουμε διεξόδους και εκλογικεύουμε το παραλογισμό που διαχέεται. Μη
φοβάστε για την αλλαγή της καθημερινότητας. Τα παιδιά προσαρμόζονται πολύ
καλύτερα και περισσότερο εύκολα από εμάς.
Συζητάμε με τα μεγαλύτερα παιδιά στη γλώσσα
που καταλαβαίνουν και απαντάμε σε όσες ερωτήσεις μας κάνουν. Θα ακούσουν πολλά
από άλλα παιδιά και θα μεταφέρουν διάφορα.
Οφείλουμε όμως να ξεκαθαρίσουμε πρώτα απ όλα εμείς αυτό που ονομάζουμε «κρίση». Οι απαντήσεις μας πρέπει να είναι σαφείς, συγκεκριμένες και απλές. Δε μεταδίδουμε μίσος, έχθρα, απελπισία. Μεταφέρουμε τη χαρά που είμαστε καλά μαζί και αισιοδοξούμε για αυτά που θα ζήσουμε.
Οφείλουμε όμως να ξεκαθαρίσουμε πρώτα απ όλα εμείς αυτό που ονομάζουμε «κρίση». Οι απαντήσεις μας πρέπει να είναι σαφείς, συγκεκριμένες και απλές. Δε μεταδίδουμε μίσος, έχθρα, απελπισία. Μεταφέρουμε τη χαρά που είμαστε καλά μαζί και αισιοδοξούμε για αυτά που θα ζήσουμε.
Και για τα μικρά και μεγάλα παιδιά η
συνταγή είναι μία…. La
vita e bella! Τραγουδήστε, χορέψτε, παίξτε και γελάστε
με τα παιδιά σας όσο ποτέ άλλοτε μέχρι τώρα! Μπορούμε να τους στερήσουμε τη
σοκολάτα αλλά οφείλουμε να τους διατηρήσουμε το χαμόγελο τους!!! Μπορούμε να
τους στερήσουμε τα έτοιμα παιχνίδια αλλά οφείλουμε να τους μάθουμε τα δικά μας.
Αυτά που παίζαμε έξω στους χωμάτινους δρόμους με τα άλλα παιδιά της γειτονιάς.
Δώστε στα παιδιά την ηρεμία και την χαρά
που αρμόζει στην ηλικία τους. Δεν είναι εύκολο να αγωνιάς για το μέλλον τους
και να κρατάς την ψυχραιμία σου αλλά η ζωή είναι απρόβλεπτη. Το «φαινόμενο της
πεταλούδας» άλλωστε έχει δείξει ότι κάτι πολύ μικρό μπορεί απλά να αλλάξει κάτι
μεγάλο! Σαν το χαμόγελο κάποιου σε μια παρέα σκυθρωπών ανθρώπων που φέρνει σιγά
σιγά το χαμόγελο σε όλους! Ίσως λοιπόν το χαμόγελο που με προσπάθεια θα
δώσουμε, κρατηθεί χωρίς προσπάθεια και μας δώσει πιο ξεκάθαρο μυαλό να
αποφασίσουμε… και τελικά να έχουμε μια «bella vita….»!
via |
Αν ρωτήσουμε τους γονείς γιατί δε βλέπουμε
πλέον παιδιά να παίζουν στους δρόμους, το πρώτο που απαντάνε είναι γιατί πλέον
δεν είναι ασφαλή. Κι όμως ζούμε σε μία ασφαλή χώρα όπου δεν γίνονται αρπαγές
παιδιών και η εγκληματικότητα με θύμα τα παιδιά είναι πολύ μικρή σε ποσοστά. Η
πραγματική αιτία λοιπόν είναι οι πολλαπλές δραστηριότητες των παιδιών. Σε μία
απλή ερώτηση σε μια μαμά «τι κάνει το παιδί σου», υπάρχουν πολλές πιθανότητες
αντί να σου πει «καλά», να απαντήσει «μπάσκετ, μουσική, καράτε, αγγλικά,
κολυμβητήριο, σκάκι, θεατρικό παιχνίδι ….».
Μήπως λοιπόν μεγαλώνουμε μια κουρασμένη
γενιά;;; πλέον τα παιδιά μπαίνουν σε πρόγραμμα από πολύ μικρή ηλικία. Πάνε
παιδικό σταθμό πριν κλείσουν καν τα 3 και ξεκινάνε παράλληλα δραστηριότητες. Το
απλό γονεϊκό ένστικτο που κάποτε αρκούσε για να μεγαλώσεις το παιδί σου, πλέον
γίνεται project. Όπως στη
δουλειά. Θέτεις στόχους για το παιδί και προσπαθείς να γίνεις ο τέλειος γονιός.
Μήπως γιατί προβάλουμε τις δικές μας επιθυμίες και ανάγκες; Μήπως γιατί
ανταγωνιζόμαστε την διπλανή «τέλεια» μαμά;;; Πάει ο Νίκος μπάσκετ, πρέπει να
πάει και ο Θανάσης που είναι φίλος!
Το παιδί μεγαλώνει χωρίς ελεύθερο χρόνο και
χώρο. Όλα είναι προκαθορισμένα. Μήπως τελικά και η συμπεριφορά του; Αφήστε ένα
παιδί στην εξοχή με πολλαπλά ερεθίσματα και το πιο πιθανό να μην κάνει τίποτα.
Απλά θα κοιτάει. Γιατί δεν του δόθηκαν οδηγίες. Δεν έχει πρόγραμμα, ούτε
εκπαιδευτή. Κι εσύ φοβάσαι μη χτυπήσει. Ναι. Είναι πολύ πιθανό να χτυπήσει
γιατί δεν γνωρίζει πώς να περπατήσει στη φύση. Πως είναι να περπατάς πάνω σε
πέτρες ή να σκαρφαλώνεις σε δέντρα.
Διαβάζεις άρθρα, βιβλία για γονείς και
οδηγίες. Πίστεψες ότι αν άκουγες μουσική μοτσαρτ στην εγκυμοσύνη θα γεννούσες
ένα ευφυές παιδί. Όχι αυτό δεν ισχύει αλλά οι πωλήσεις cd με μουσική του μοτσαρτ πήγαν υπερ του
δέοντος καλά!
Οι διάφορες μέθοδοι διαπαιδαγώγησης έχουν
άνοδο και ευρύ κοινό.
Μήπως απλά χάνουμε χρόνο;;;
Χρόνο να διαβάζουμε και να ψάχνουμε αντί να
είμαστε με τα παιδιά;; Μήπως είναι πιο εποικοδομητικό να καθόμαστε στο χαλί και
να παίζουμε με τα παιδιά ανακαλύπτοντας τα από το να τα μεταφέρουμε από
δραστηριότητα σε δραστηριότητα;;;
Και μήπως τελικά τα παιδιά γίνονται πιο
ευφυή αλλά κυρίως πιο ευτυχισμένα όταν αφεθούν ελεύθερα;;; Μήπως κοιτάμε απλά
το δέντρο;;; ψάξτε λοιπόν για το «δάσος»!
«Όλα ξεκίνησαν από μία συζήτηση που είχα με τον γιο μου. Του φώναξα για κάτι, το οποίο δε μπορώ να θυμηθώ τώρα, και μου είπε ότι τον τρόμαξα.
Ήξερα εκείνη ακριβώς τη στιγμή ότι έπρεπε να
αλλάξω.
Έτσι, προκάλεσα τον εαυτό μου να σταματήσει
τις φωνές» (Amanda,
blogger*)
Υπάρχουν πολλές τεχνικές που θα μπορούσαμε να
χρησιμοποιήσουμε για να σταματήσουμε τις φωνές. Επιλέγουμε εκείνες τις τεχνικές
που πιστεύουμε ότι ταιριάζουν σε εμάς και τα παιδιά μας και τις δοκιμάζουμε.
#Βγες από το δωμάτιο που βρίσκεται το παιδί
και πήγαινε σε άλλο χώρο οπου μπορείς είτε να φωνάξεις για να ξεθυμάνεις είτε
απλά για να μετρήσεις μέχρι το 10, να πάρεις βαθιές ανάσες και μετά να
επανέλθεις στο δωμάτιο που θα έχεις ηρεμήσει!
#Εκτονώσου σε δραστηριότητες... Κάνε δουλειές,
χόρεψε, γυμνάσου, περπάτα!
#Αγκάλιασε το παιδί σου και πες του ότι το
αγαπάς... για να το ακούσεις πρωτίστως εσύ! Πάρε βαθιές ανάσες παράλληλα!
#Εξέφρασε το συναίσθημα σου στο παιδί με
λόγια. Πες του ότι έχεις θυμώσει, ότι προσπαθείς να μη φωνάξεις και χρειάζεσαι
χώρο. Θα ξαφνιαστείς με την αντίδραση του παιδιού σου πιθανά!
Δεν είναι μόνο οι εκρήξεις θυμού των παιδιών
που πρέπει να αντιμετωπίσουμε, είναι και τα tantrums των μαμάδων και των μπαμπάδων. Μαμάδες και μπαμπάδες που
ουρλιάζουν και που τις περισσότερες –αν όχι όλες τις- φορές, μόλις περάσει
χρόνος το μετανιώνουν. Γυρνάμε λοιπόν τον χρόνο πίσω και προλαμβάνουμε τις
εκρήξεις θυμού. Είναι πολλά αυτά που μπορούμε να κάνουμε και πολλή η προσπάθεια
που πρέπει να καταβάλουμε. Οι τεχνικές είναι βοηθητικές. Για να γίνουν όμως
πραγματικό κτήμα μας και η προσπάθεια εφαρμογής τους να γίνει καθημερινότητα
χωρίς σκέψη, οφείλουμε να κοιτάξουμε τους εαυτούς μας βαθιά.
Έχουμε
συσσωρευμένο θυμό από το παρελθόν;
Τι κουβαλάμε από τότε που ήμασταν παιδιά;
Η δουλεια μας δεν μας καλύπτει;
Έχουμε προβήματα με τον/την συζυγο ή τους
συγγενείς αυτου/ης;
Μήπως λοιπόν ο θυμός είναι απλά και μόνος
δικός μας και απλά τον διοχετεύουμε στον πιο εύκολο αποδέκτη, τα παιδιά;
Θυμώνουμε γιατί το παιδί δεν καταλαβαίνει την
προπαίδεια ή γιατί έσπασε το ποτήρι;;; Ας σκεφούμε τις αιτίες. Θελει να μην
καταλαβαίνει την προπαίδεια ή έσπασε επίτηδες το ποτήρι;;;
Ερωτήματα που αν τα απαντήσουμε θα βρεθούμε
ένα βήμα πριν το STOP
YELLING CHALLENGE και την κατάκτηση του!
Ας σταματήσουμε λοιπόν τις φωνές
και η διαφορά θα είναι αισθητή. Προκαλέστε λοιπόν τον εαυτό σας στο STOP YELLING CHALLENGE και δεν περιμένω βίντεο ως απάντηση αλλά να
μας πείτε τι άλλαξε! Τι διαφορετικό συνέβη, πως νοιώσατε, πως ένοιωσε το παιδί
σας, πως κύλησε η μέρα....... ;;;;;;
*H Amanda έχει
το μπλόγκ «dirtandboogers». Εδώ και λίγους μήνες ξεκίνησε μία ομάδα με τίτλο THE STOP YELLING CHALLENGE. Γονείς ανταλλάσουν απόψεις και δίνουν τα
δικά τους tips!θα την βρείτε εδώ.
via |
Μπορεί οι ενήλικες στην Ελλάδα να θυμόμαστε τη σημασία του «ΟΧΙ»
κάθε 28η Οκτωβρίου για εθνικούς λόγους. Για τα παιδάκια όμως,
ειδικότερα αυτά που είναι περίπου δυο με τριών ετών, η έννοια του «όχι» αποκτά
άλλο νόημα. Έρευνες δείχνουν πως σε αυτήν την ηλικία, ένα παιδί μπορεί να
χρησιμοποιεί το «όχι» για να διαφωνήσει με τους άλλους, κυρίως τους γονείς του
και άλλα οικεία πρόσωπα, πάνω από 20
φορές… την ώρα!
Άλλο νωρίτερα και άλλο αργότερα λοιπόν, τα 2χρονα ξεκινούν
να αντιδρούν αρνητικά σε ό,τι και αν τους προτείνεται, είτε πρόκειται για τις καθημερινές ρουτίνες φαγητού, ύπνου και
μπάνιου ή πιο ιδιαίτερες δραστηριότητες όπως το να βγουν από το σπίτι ή να
φύγουν από ένα μέρος που ήδη βρίσκονται. Ξαφνικά οι γονείς αρχίζουν να ακούνε συνεχώς
εκφράσεις όπως: «όχι, δε θέλω», «φύγε»,
«μόνος μου» και έχουν να αντιμετωπίσουν ένα παιδί που συμπεριφέρεται σα να
γκρεμίζεται ο κόσμος ολόκληρος, επειδή το φαγητό δε μπήκε στο κατάλληλο πιάτο ή
κάποιος το βοήθησε να βάλει το παπούτσι του.
Καθώς τέτοιου είδους κρίσεις σε αυτήν την ηλικία μπορεί να
επαναλαμβάνονται συνεχώς και να διαρκούν μεγάλο μέρος της μέρας, προκαλούν αρκετή ένταση μέσα στο σπίτι, και συχνά
επηρεάζουν και τις διαπροσωπικές σχέσεις μεταξύ γονέων και παιδιών ή μεταξύ
συντρόφων. Στατιστικά, μαζί με την εφηβεία είναι τα αναπτυξιακά στάδια που προβληματίζουν περισσότερο τους γονείς,
και η στιγμή που εξαντλημένοι από τις καθημερινές διαπραγματεύσεις πιθανώς να
αναζητήσουν υποστήριξη, καταφεύγοντας σε κάποιον ειδικό.
Πρόκειται για μια πολύ σημαντική
φάση στη συναισθηματική και όχι μόνο ανάπτυξη, όπου το βρέφος αρχίζει να μεταβαίνει
στο επόμενο στάδιο και σιγά σιγά γίνεται παιδάκι. Αυτό που συμβαίνει ουσιαστικά
πίσω από την αντιδραστική συμπεριφορά προς τους γονείς, είναι ότι το παιδί
αρχίζει να διαπραγματεύεται τη σχέση εξάρτησης
μαζί τους προκειμένου να κατακτήσει σταδιακά
την αυτονομία και την ανεξαρτησία του. Αυτό που μπερδεύει τους ενήλικες
όμως, είναι πως αυτή η αναζήτηση της ανεξαρτησίας δε γίνεται σταθερά και με την
ίδια ένταση πάντα, ούτε σε όλους τους τομείς. Έτσι, ενώ έχουμε ένα παιδί που
μάχεται να κάνει μπάνιο μόνο του, από την άλλη θέλει το βράδυ να κοιμηθεί μαζί
με τη μαμά του.
Αυτό που πρέπει να θυμόμαστε σε σχέση με αυτό το αναπτυξιακό
στάδιο, είναι πως παίζει εξαιρετικά σημαντικό
ρόλο στη μετέπειτα εξέλιξη του παιδιού, τόσο σε σχέση με την εικόνα εαυτού
και την αυτοπεποίθηση, όσο και στη συμπεριφορά και τις σχέσεις με τους άλλους,
στο σπίτι και στο σχολείο. Το παιδί έχει ανάγκη να του επιτρέπεται αυτή η διεκδίκηση
της ανεξαρτησίας χωρίς να το μαλώνουν ή
να το ντροπιάζουν, έχοντας όμως συγχρόνως γύρω του ένα πλαίσιο κανόνων και
ορίων. Δεδομένου ότι σε αυτήν τη φάση το παιδί τοποθετείται ουσιαστικά για
πρώτη φορά ως μονάδα στον κόσμο, βιώνει παράλληλα και μια διαδικασία κοινωνικοποίησης ανακαλύπτοντας ποιες συμπεριφορές είναι
αποδεκτές και ποιες όχι.
Έτσι λοιπόν οι γονείς των 2χρονων παιδιών που έχουν αρχίσει
να αντιδρούν και να λένε πολλά «όχι», καλούνται να βρουν την πολύ λεπτή
ισορροπία μεταξύ ξεκάθαρης οριοθέτησης αλλά
και σεβασμού προς το παιδί, που θα περιλαμβάνει τους κατάλληλους τρόπους επικοινωνίας, οριοθέτησης και διαχείρισης
των κρίσεων ενώ παράλληλα θα υποστηρίζει
την αυτονομία του παιδιού και δε θα
στραπατσάρει την εικόνα του εαυτού του και την αυτοπεποίθησή του.
Website: http://www.taniabageri.gr/
...γράφει η Μαρία-Γεωργία Τσιρώνη aka Μάνα, Μανούλα, Μαμά!
Πόσα κοινά μπορεί να έχουν τα παιδιά ίδιας ηλικίας, ακόμη κι αν μεγαλώνουν με διαφορετικούς γονείς; Τι διαφορετικό κάνουν οι γονείς; Πόσο εύκολα ξεχνάμε κάτι που μας θύμωσε στο παιδί μας; :)
courtesy of Nemo |
"Αν έχει νεύρα και τύχει να είμαστε στο μπαλκόνι, πετάει από κάτω ό,τι προλάβει να πιάσει. Τρεις φορές τουλάχιστον ήταν η πιπίλα του, κι ας κλαίει μετά ζητώντας την. "Τυχερά" επίσης στάθηκαν ένα μπωλ, ένα ποτήρι, μια παντόφλα, μια θήκη κινητού, δύο μεγάλα χρωματιστά λουλούδια που γύριζαν με τον αέρα, ένα καθαριστικό παπουτσιών, πλαστικά παιχνίδια μπάνιου και ας μην αρχίσω να μετράω μπάλες και καλαμάκια...
Στην προσπάθεια να τα
μαζέψω έχω υποχρεωθεί στο διαχειριστή, στο γιο του διαχειριστή, στη
διαχειρίστρια της διπλανής πολυκατοικίας, στο γείτονα του από πάνω ορόφου, και
με έχουν τσιμπήσει κουνούπια ούτε ξέρω κι εγώ πόσες φορές. Το πιο πρόσφατο
σχόλιο που άκουσα ήταν "Να τον γράψεις σε σφαιροβολία, έχει καλό χέρι
αυτός"!!!
Είναι ο Αποστόλης -
Ραφαήλ και είναι μόλις 17 μηνών... Πού να πάει δηλαδή και 24...??? Μήπως
μπήκαμε λίγο νωρίς στα terrible twos? Μήπως πρέπει να ξανασυστηθούμε;
Το πρωί συνέβη το
εξής: είμαι στην κουζίνα, μπαμπάς και Δημήτρης έχουν ήδη φύγει, έχω αρχίσει το
μαγείρεμα, (τον έχω ταΐσει στις πεντέμησι το πρωί και κοιμάται) και ακούω
"ΜΑΜΑΑΑΑΑ". Πάω στο δωμάτιό τους, τον βλέπω να τεντώνεται μέσα στην
κούνια του, (θα σηκωθεί τώρα σκέφτομαι), του χαϊδεύω την κοιλίτσα και του δίνω
την πιπίλα του. Ανοίγει στόμα, τη γραπώνει και γυρίζει πλευρό.
Και τότε με χτύπησε
κατακούτελα. Μήπως μεγαλώνω έναν μικρό τύραννο;;; Μήπως έχω όλα τα σημάδια
μπροστά μου και δεν το έβλεπα τόσο καιρό;
Πέφτει κάτω και χτυπιέται, κουτουλάει ό,τι βρει
χωρίς να σκεφτεί ότι θα πονέσει, τσιρίζει για να γίνει το χατήρι του, (άσχετο
που δεν το πετυχαίνει 7 στις 10 φορές), ακόμη νομίζει ότι το να δώσει
σφαλιαρίτσα είναι παιχνίδι, και αρπάζει όποιο παιχνίδι κρατάει ο Δημήτρης, όχι
απαραίτητα για να παίξει μ' αυτό. Φυσιολογική συμπεριφορά που όσο μεγαλώνει και
τα όρια είναι ξεκάθαρα θα την αποβάλει; Ή μήπως όχι; Η γνωστή αμνησία που σε
χτυπάει μόλις έρθει η δεύτερη εγκυμοσύνη δεν μ' αφήνει να θυμηθώ, πώς ήταν ο
Δημήτρης σ' αυτή την ηλικία; Για κάποιο λόγο νομίζω ότι δεν ήταν έτσι... Βρε,
λες και να ήταν;
Τελείωσε! Θα διεκδικήσω ξανά το μπαλκόνι
μου!
Τα δικά σας μωρά πώς είναι σ' αυτή τη φάση; Ομοιοπαθούσες ή όχι;
Πετούν πράγματα και κλαίνε χωρίς λόγο καμιά φορά; Είναι αγαπησιάρικα και
χαδιάρικα μωράκια; Μοιραστείτε μαζί μου την άποψή σας, θα χαρώ να τα πούμε!"
Πηγή:http://www.manamanoulamama.gr/2013/09/blog-post_13.html